مقایسه عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به سرطان کولون و رکتوم با استفاده از مدل ریسک‌های رقابتی

  سابقه و هدف: سرطان کولورکتال شایع‌ترین سرطان دستگاه گوارش و هم‌چنین چهارمین دلیل مرگ بر اثر سرطان در جهان است. مطالعات مختلف نشان می‌دهد که در سال‌های اخیر بقای بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال در برخی از مناطق جهان بهبود یافته است اما مشخص نیست که چه عواملی در این بهبودی نقش داشته‌اند. این مطالعه با هدف بررسی برخی عوامل بالینی و پاتولوژیک بر پیش‌آگهی این بیماران به تفکیک سرطان کولون و رکتوم صورت گرفته است.   مواد و روش ‌ ها: در این تحقیق از اطلاعات 1194 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال ثبت شده در مرکز ثبت سرطان مرکز تحقیقات گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از مدل ریسک‌های رقابتی صورت گرفت. نرم‌افزار مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل داده‌ STATA نسخه 11 و سطح معنی‌داری نیز 05/0 در نظر گرفته شد.   یافته ‌ ها: شاخص توده‌ بدنی، مصرف الکل، بیماری التهابی روده، درجه تومور، متاستاز به گره‌های لنفاوی و متاستاز به ارگان‌های دیگر دارای اثری معنی‌دار بر مرگ در اثر سرطان کولون بودند، در حالی‌که بر مرگ در اثر سرطان رکتوم، شاخص توده بدنی، متاستاز به ارگان‌های دیگر و نوع اولین درمان اثر معنی‌داری داشتند (05/0 P< ). میانه بقاء برای بیماران مبتلا به سرطان کولون 118/1±75/7 سال و برای بیماران مبتلا به سرطان رکتوم 26/0±917/3 سال بود. هم‌چنین میزان‌های بقاء 1، 2، 3، 4 و 5 ساله برای سرطان کولون به ترتیب 7/88%، 9/77%، 5/68%، 4/61% و 8/56% بود در حالی‌که برای سرطان رکتوم این میزان‌ها به ترتیب 1/89%، 2/74%، 7/60%، 1/47% و 9/41% بود.   نتیجه ‌ گیری: همان‌طوری‌که نشان داده شد برخی عوامل ممکن است اثرات متفاوتی بر روی بقاء بیماران مبتلا به سرطان کولون و رکتوم داشته باشند، در نتیجه نیاز است تا در پژوهش‌های آتی تاثیر فاکتورها بر بخش‌های مختلف روده بزرگ به صورت مجزا مورد بررسی قرار گیرد.